ازآن غروب شومی که روزگارتلخ ؛درام رفتن زودهنگام تورا وقصه ی آه واشک
مرا با
سنگدلی تمام نوشت .مونس وهمدم تمامی تنهایی هایم غم گردید وچه زیبا جای خالی تورا برایم
پر نمود سرودن غزل رفتن برای تو زود بود . ومن
هنوزنبودنت را نه باور دارم ونه یاد گرفته ام .بعد تو این آسمان نیست که دلش گرفته بلکه این
دل من است که یک آسمان گرفته وهر روز در خلوت تنهایی سکوت بغض های در گلو مانده را
نشسته بر گلوی من صدای بغز بی سبب
بجز جلای اشک غم ندیده ام به چشم خود
از آن دمی که رفته ای
پرنده ای غزل نخواند
نه عطری از گلی رسید نه در طلوع صبح من
نشاط بر رخی رسید جهنمی شده است غمت
از آن دمی که رفته ای
چه بی رخت هوا بد است چه بی ستاره گشته است
همیشه می چکد به من ز قصه شبانه ام
از آن دمی که رفته ای
غمت به پیش گریه ام کبوتری نشسته است
که از دیار پر گلت شکوفه ای گرفته است
از آن دمی که رفته ای
فضای با صفای من بدون چشمک شبت
چه بی ستاره گشته است از آن دمی که رفته ای
خدا کند که چشم من دوباره دیده ور شود
به نور پاک چهره ات که کور و ناتوان شدم
از آن دمی که رفته ای
موضوعات مرتبط: نکتــــــــه ها وپنــــــــــــدهادل نوشتـــــه های من
برچسب‌ها: از آن دمی که رفته ای
